Het is oké om pijn te voelen.

Het is 3 april, 18u28.

Ik heb beseft dat het oké is om pijn te voelen. Oké om toe te geven dat het even niet gaat. 
Soms als je denkt in het schoonste paradijs te zitten kan je nog steeds slecht nieuws ontvangen. 
Nieuws dat je elke seconde van de dag met je meedraagt. 

En dan kom je uzelf heel hard tegen. Normaal zou ik vluchten naar buiten. Afleiding zoeken. Maar door mijn knieblessure is dat niet mogelijk. 
Ik zit dagen op mijn kot. Zoek afleiding in het schrijven van mijn bachelorproef, lezen van een boek, koken, sociale media,...

Maar het doet zo pijn om de waarheid in de ogen te kijken. Waarheid die je liever ontkent. 
Ik schrik er ook van hoe 'positief' ik dit nog wil bekijken. Ik wil zaken aanpakken. Problemen oplossen. Niet bij de pakken blijven zitten. Maar hoe positief ik het ook wil bekijken, het blijft zwaar.

Ik ben moe, zowel mentaal als fysiek. Geen zorgen, het is geen moeheid die ik niet zou kunnen volhouden. Moest dit het geval zijn, roep ik wel eens. Dat beloof ik! Maar het is wel een moeheid waarvoor ik mezelf op tijd eens rust moet gunnen. Rust die ik mezelf eerst niet wou geven, "want ik bekijk het toch positief, dus er is geen probleem, toch?". 

Het contrast kan daarnaast ook niet groter zijn. Het thuisfront dat ook de pijn voelt en vecht. En hier ben ik omringd door enorm gelukkige vrienden die hier zijn om de tijd van hun leven te ervaren. Je kan niet inbeelden hoe blij ik word van hun geluk. Maar ergens is het ook gewoon pijnlijk. Want ik wou dat geluk ook ervaren hier. Het leven gaat gewoon verder, aan 200 km/u, zoals het hoort bij een erasmusstudent. 

TOCH, mag ik nog steeds mijn beide handjes kusjes met de mensen die ik hier rond me heb. Zowel fysiek als mentaal helpen ze me er telkens weer bovenop. Ook al ben ik niet de beste in hulp aanvaarden en sukkel ik graag koppig verder, zijn ze er telkens. Dus bij deze, als jullie dit lezen, ik weet dat ik soms een pain in the ass ben, ik werk er aan! :) 

Er zitten waarschijnlijk nu ook mensen dit tekstje te lezen met de gedachten 'moet dit nu écht openbaar'? Awel, ja. Dit moet openbaar. Het suckt, alles wat er nu gebeurt. Het helpt mij ook om zaken van mij af te schrijven. Het is daarnaast ook gewoon heel menselijk om u zo te voelen. Iedereen heeft zich wel al zo gevoeld, of zal zich ooit zo voelen. Als ik dit nu even kan sharen, en één iemand leest dit die denkt "oh, nog iemand!", maakt me dat blij. Beetje meer eerlijk over het leven zijn. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. 

Maar zoals onze lieve Freud zegt: "One day, in retrospect, the years of struggle will strike you as the most beautiful." En daar trek ik me aan op. Hoe zwaar het proces nu is, het resultaat zal positief zijn. Nu is het stap per stap vooruit, zonder te weten wanneer het einde er zal zijn, maar het zal er ooit zijn. Om daarna met z'n allen even te zuchten "We hebben dit toch maar weer gedaan!".

Momenteel is alles op het gemak. In plaats van de slechte stukken te zien, probeer ik blij te worden van de kleine zaken in het leven. Vandaag stond ik om 6u30 op om de zonsopgang te zien, thee'tje te drinken. Deze middag kookte ik. Heb een paar bladzijden bijgeschreven aan mijn bachelorthesis. Ik heb pannenkoeken gegeten met vriendinnen. En daarvoor ben ik op het einde van de dag verdikke trots op mezelf. 
Dag per dag, uur per uur, of seconde per seconde. Zolang we maar vooruit gaan en niet bij de pakken blijven zitten. 

Wir schaffen das! 

Dikke knuffels aan iedereen in het thuisfront!
Ik zie jullie allemaal ongelofelijk graag.

Tot binnen 70 dagen! 

Liefs! X

PS: De fotootjes zijn in Graz getrokken, een dagje waar ik énorm veel deugd van heb gehad. Dus nog eens, uit de grond van mijn hart, merci aan degene die soms wat trager moeten wandelen omdat ik mee wil manken met mijn krukken. Jullie zijn de beste!