Met de trein naar Oostenrijk, tjoeke tjoeke tuut!

Maandagochtend, 6u22...

Op dit uur vertrok onze eerste trein in Brussel-Zuid. Jolien en ik vonden het al een hele opgave om het juiste perron te vinden. Als je denkt dat een gewoon mondmasker met bril al een rampzalige combinatie is, probeer dan eens een FFP2 masker. Toch geraakten we vlot op de eerste trein. 

Deze eerste trein halen was een grote opluchting, want we hadden beide veel zenuwen. Wat als we de verkeerde trein nemen? Wat als we onze aansluitingen niet gingen halen? 
Daar moesten we ons even geen zorgen om maken aangezien we drie uur op de eerste trein gingen spenderen tot in Frankfürt BHF. Althans, dat dachten we toch. 

Een paar minuten voor we het station van Keulen binnenreden, zei een zachte duitse stem via de intercom iets. Ik dacht dat ze iets zei over technische problemen, maar vermoedde dat dit gewoon aan mijn slechte kennis lag van de taal, en dat ze waarschijnlijk wel de verbindingen vanaf Keulen aan het afroepen was. 
Het tegendeel werd bewezen toen dezelfde stem haar uitleg in het engels deed. 
"Door technische problemen kan de trein dit traject niet verder zetten en stopt deze in Keulen" (maar dan in 't engels hihi)

Daar zaten we dan, twee bange kippen op een trein die niet tot de eindbestemming reed. Het vinden van een andere trein zou geen probleem geweest zijn, maar zouden we onze overstappen nog halen? Voor onze laatste overstap hadden we zelfs maar 7 minuten. Zou dit allemaal nog mogelijk zijn, nu we een andere trein moeten zoeken? 

Aangezien ik momenteel mijn blogberichten vanuit Oostenrijk verstuur kan je al raden dat het ons is gelukt om andere treinen te nemen. Al bij al viel deze verandering van het traject heel goed mee. Door het nemen van een andere trein tussen Keulen en Frankfürt airport, konden we onze andere geplande treinen halen en zaten we dus terug op ons normaal traject. 

Door alle adrenaline kwamen we nogal vrij luid binnen op onze volgende trein. Pratend over ons avontuur, ploften we ons in treinzetels elks langs een andere kant van de gang. Na tien minuten werden we onderbroken door een dame "Do you speak English". Waarop ik vol enthousiasme "Yes" op antwoordde natuurlijk. Maar mijn enthousiasme werd niet heel erg gewaardeerd, want de vrouw vertelde ons dat we in een stilte wagon zaten en ze hiervoor extra had betaald. We werden vriendelijk verzocht om te zwijgen. 
Geen idee of dit ook een ding is in België, maar als je dus in Duitsland of Oostenrijk in een trein stapt, check je beter eerst eens of je daar mag praten. Uiteindelijk deed het ook deugd om in stilte onze reis verder te zetten. 

Uiteindelijk kwamen we aan in Wien Meidling. We besloten daar een taxi te nemen naar ons kot. De taxi-chauffeur deelde me ook even mee dat ik toch wel overduidelijk de zwaarste koffer had. Dit bevestigde meteen mijn gedacht dat ik inderdaad veel te veel mee had naar Oostenrijk. Maar bon, beter te veel dan te weinig toch? 

Het was een prachtige ervaring om eens te reizen met de trein. Onderweg heb ik mogen genieten van prachtige landschappen. Maar, ik denk dat ik in de terugreis toch eens een vliegticketje ga bekijken.

Tot binnen 132 dagen!

X