Soort zoekt soort, en daar ben ik verdikke héél gelukkig mee!

Oké waar begin ik...

Mijn grootste angst voor ik naar Oostenrijk kwam, was dat het erg eenzaam zou zijn en ik door corona geen nieuwe mensen zou leren kennen. Maar deze angst kan ik met alle gerustheid van mijn lijstje schrappen. Na tien dagen kan ik enorm gelukkig zeggen dat ik al meerdere interessante, schone mensen heb mogen leren kennen. 

Het startte allemaal na de eerste online ontmoeting van alle studenten van FH Campus Wien. We kregen een mail dat ene Christian had voorgesteld om een groepschat aan te maken via Whatsapp. Hongerig naar vrienden, meldden we ons alle vier aan om deel uit te maken van deze groep met nog onbekende mensen.

Dit gebeurde allemaal nog voor onze test in Schloss Schönbrunn. Want daar leerde we een andere student kennen, die aan mijn ID-kaart kon raden dat ik van België kwam. Hiervan kreeg ik later een bericht met de vraag of we het niet zagen zitten om een ontdekkingstocht te doen door Wenen. 
Het voorstel stuurde we ook verder in de groepschat die tot op dat moment nog niet werd gebruikt. 
En het was zo ver. Plannen werden gemaakt. We gingen internationale studenten ontmoeten in Wenen!

We spraken een vaag samenkomstpunt af, waardoor het niet makkelijk was om elkaar te vinden. Daarnaast was het ook niet volledig duidelijk wie er allemaal meeging, waardoor we vergaten wachten op Anton (Sorry hihi, hopelijk vind je ons toch nog een beetje oké, en verpestten we onze eerste indruk niet) De eerste gesprekken verliepen heel algemeen. "Where are you from", "Where is your studentaccomodation in Vienna?", "Are you here to study?",... 
Toch voelden we ons allen snel op het gemak en was het precies of we elkaar al jaren kenden. De eerste ontmoeting werd later dan verwacht afgerond en we hadden allen enorm veel goesting om elkaar weer snel te zien. 

Die hereniging gebeurde vandaag. We gingen samen naar het Freudmuseum in Wenen. 
Emma, Kira en ik vertrokken vroeger naar de stad om een muts te kopen. (Ja mama, ik weet dat ik genoeg mutsen heb, maar het was niet voor mij ;) ). Aangezien we al vertrouwd waren met de halte "Stephansplatz"  en wisten dat we daar winkels konden terugvinden, stapten we hier af. Eens we ons in de winkelstraat begaven, passeerden we merken als Prada, Chanel, Louis Vuitton, Burberry, Rolex... Duidelijk geen coté voor onze portmonee. Gelukkig was er een ontzettend mooie H&M die meer binnen onze prijsklasse lag. We vonden elks wat we nodig hadden (Ja mama, ik kocht een trui, maar hij is heel mooi en was goedkoop, vraag maar aan Emma en Kira!!) en beslisten de vitrines van de dure winkels binnen te kijken. Emma had het idee om in "Demel" om eten te gaan dat onze maagjes kon stillen in de middag. Demel is en bekende patisseriewinkel waar ze verschillende typische oostenrijkse gebakjes verkopen. Voor degene die het ook eens willen bezoeken. Zeker eens doen, het is een onwijs mooie winkel. Maar... (ja er is een maar), ondanks dat de gebakjes heel lekker waren, heeft het ons niet van onze sokken geblazen. Misschien een andere keer beter!

Maar hop, onze maagjes werden goed gevuld, dus we stapten richting het museum. 

In musea ben ik die ene persoon die altijd alleen wilt rondlopen. Het feit dat ik me comfortabel genoeg voelde, om dit ook nu te doen, vertelt veel over hoe fijn ik deze groep vind. Ik kon voor een uur alleen rondlopen in het gebouw, en ik wist zeker dat ik de anderen wel zou terugvinden. De stiltes die je laat in musea voelden ook totaal niet genant aan. Op dat moment besefte ik dat ik mezelf ontzettend gelukkig mocht prijzen met de nieuwe mensen die ik leerde kennen. Daarnaast leerde ik Freud ook beter kennen. Ambitieuze man, die zeker niet op zijn luie gat heeft gezeten. Van mij mocht hij ook zo in onze groepschat van de internationale studenten!

Na onze tour in het huis van Freud, beslisten we nog een stapje verder in Wenen te zetten. Zoals onze eerste wandeling samen hadden we niet écht een plan, en praatte we vooral meer met elkaar. We leerden elkaar nog beter kennen. De tijd vloog voorbij, de zon zakte weg, de sneeuw bleef vallen, en de temperatuur maakte met plezier onze wandeling moeilijker en moeilijker. Op het moment dat onze tenen er écht afvroren, besloten we elks terug naar ons eigen kot te gaan. 

Chris besloot nog even mee te gaan, en we kookten samen met Kira, Emma, Chris en ik een ontzettend lekker gerechtje. 
Want over deze gerechtjes gesproken, ik was aan het twijfelen om op deze site ook een onderdeel te maken waar ik mijn gerechtjes op kan delen die ik hier in Oostenrijk maak. Ik schrijf ze toch sowieso op voor mezelf, zodat ik inspiratie heb op dagen dat ik niets weet. Dus als het jullie fijn lijkt, let me know. 

Lieve Vlaamse vriendjes en vriendinnetjes van mij, ik mis jullie onwijs hard. Wat wou ik zo graag dat ik deze ervaring met jullie kon delen, en dat jullie deze nieuwe mensen in mijn leven ook konden leren kennen!

Mijn hartje wordt momenteel gevuld met heel veel liefde, zowel uit Oostenrijk als uit België. 
Jullie maken mij allemaal het gelukkigste meisje op aarde. Dus aan mijn Vlaamse, Duitse, Zwitserse, Brusselse,... vrienden:

Merci, Vielen Dank, Dankje,...

Tot binnen 121 dagen!

X