Wanneer het skiën beter gaat dan het stappen.

Ga eens skiën als je in Oostenrijk bent, dat is zéker de moeite!

Zaterdagochtend, om 7 uur spraken we met een groep internationale studenten af in Hauptbahnhof. Dit is het hoofdstation dat ons naar het skigebied ging brengen. 
Vol goesting en slaapogen stapten we de trein op waar we nog twee uur op konden rusten. 

Met onze skibroek, 1001 laagjes, muts, rugzak, hadden we veel uit te doen eens we op de trein kwamen. De een was ook al wat actiever dan de ander. 

Aangekomen aan het skigebied moesten we nog een klein stukje wandelen. Bij mij begonnen de zenuwen op te borrelen aangezien ik nog nooit in mijn leven had geskied. Maar ik was er zó klaar voor! Na wat aanschuiven, gepas, en gelach stond ik voor de eerste keer op de skilatten. 
Als je een levendige voorstelling wilt van hoe het eruit zag, sluit dan nu uw ogen (Of één oog, want anders kan je niet verder lezen hihi). Denk aan de scene van bambi op het ijs, maar die bambi is niet schattig maar slaakt eerder kleine gilletjes en debiele lachjes uit. Doe dan hetgeen dat je u inbeeldt maal tien. Dan kom je in de buurt! 

Maar man, wat was ik klaar om te skiën. Eerst met een kinderliftje naar boven. Want we moesten een eindje verderop onze tickets gaan afhalen. Met alle enthousiasme ging ik meteen een mini berg af. Terwijl ik van het heuveltje af ging besefte ik dat ik helemaal niet wist hoe ik bochten moest maken en moest afremmen. Wat, achteraf bekeken, wel iets was dat ik beter had gevraagd voor ik impulsief vertrok. 

Bon, het was helemaal gelukt. En mezelf laten vallen is ook een goede techniek om te stoppen. Alleen een beetje ongemakkelijk als je deze techniek ook moet toepassen tussen een grote groep mensen die wachten aan het tickethokje. Aan de andere kant, als ik meteen laat zien hoe ongemakkelijk ik ben op de latten, kan de rest er al ineens aan wennen, toch? 

De groep met ervaren skiërs besliste om meteen naar een blauwe piste te gaan. Ikzelf en een andere student bleven liever nog even bescheiden aangezien we starters waren en gingen naar de kinderpiste, want ja "daar kan niks misgaan toch?"

Na een paar keer te oefenen kreeg ik het bochten nemen en stoppen onder de knie. Super trots deed ik al uitspraken dat ik tegen de namiddag zéker op de piste kon gaan skiën. 
Maar dat was buiten mijn besneeuwde skibotten gerekend. Deze kreeg ik namelijk niet meer in de latten geklikt omdat er te veel sneeuw onder plakte. 

Toen ging het figuurlijk bergafwaarts. Je raadt het al,  ik ben gevallen. Heel graag zou ik een verhaal doen hoe ik de zwarte piste trotseerde en na mijn dubbele salto ten val kwam. Maar nee, ik wou gewoon aan de kant van de skihut, op de houten planken mijn skibotten ontdoen van al het sneeuw dat er onder plakte. Sneeuw op hout kan naar 't schijnt nog al glad zijn. Ik zette één stap op het hout en dacht nog "amai ik ben precies aan het schaatsen", toen ik mijn tweede voet bijzette schoof ik weg en belandde ik op de grond. 

Al snel voelde ik dat het toch wel vrij veel pijn deed. Stappen werd ook eerder manken. Gelukkig had ik een ongelofelijk lief persoon bij me die er alles aan deed om me te helpen en me comfortabel te doen voelen. Toen ik het verhaal in de skihut deed en vroeg of iemand mij naar het station kon brengen zodat ik naar Wenen kon en daar de taxi kon nemen, kwam een man met een kindje van drie de conversatie verstoren. Want hij moest ook net naar Wenen en wou me daar zeker afzetten. 

DUS voor ik het wist, werd ik aan mijn deur afgezet. Door een man met een énorm schattig kindje. Spijtig genoeg ben ik vergeten vragen wat hun namen waren of hoe ik ze achteraf nog kon bedanken. Want zij waren oprécht een groot cadeau voor mij op dat moment. 

Nu denken jullie waarschijnlijk, allemaal goed en wel die tekst, maar wat hebt ge nu in hemelsnaam aan uw knie? Wel, er zit blijkbaar een deukje en een soort blauwe plek in mijn bot. Niet heel speciaal, maar dat moet gewoon zijn rust krijgen. Pakt dat rust nu eens een woord was dat hier in Oostenrijk niet meer in mijn woordenboek stond. Maar ik kan niet anders. Ik 'kruk' hier voor de volgende zes weken rond door Wenen, samen met mijn ontzettend schone brace rond mijn knie. 

Maar zoals ik het hiervoor ook zei, het leven blijft nog steeds heel schoon. Had ik liever geen brace? Natuurlijk. Iet ieees what iet ieeees, en veel valt er niet aan te veranderen. Dus met schone bloemetjes rond de brace maak ik er letterlijk en figuurlijk nog steeds iets mooi van. 

Ik krijg er ook veel voordelen uit:

- Meer rust is meer tijd om te schrijven aan mijn bachelor. 

- Meer rust is minder wallen. 

- Tegen dat ik terugkom in België gaat mijn conditie sterk verbeterd zijn door het lopen met krukken. 

- En ik zal dan nog maar niet beginnen over mijn biceps. Tegen dat ik terug ben ga je denken dat ik aan bodybuilding deed hier! 

Dus, we blijven lachen, gelukkig zijn en manken. 
Hiervoor stond ik sterk op twee benen. Nu is dit op 1,5 been met twee extra krukken. Dus pakt dat het nog sterker als ooit te voren is. 

De vele helpende handjes rond mij maken het natuurlijk ook veel aangenamer. Ik besef nog meer dat ik gelukkig mag zijn met de nieuwe zieltjes die ik hier leerden kennen. 
Om af te sluiten zoals anders, ik ben verdikke nog steeds een gelukkig mens. 

Tot binnen 78 dagen!

Liefs! X

PS: Iemand die vanaf het kan met mij eens een deftige skivakantie wilt doen, of wilt gaan indoorskiën? Want ik had de kriebels wel te pakken eigenlijk. En aangezien ik me niet heb bezeerd tijdens het skiën zelf, denk ik nog steeds van mezelf dat ik een skitalent heb hihi.