Zondag rustdag? Vroeg opstaan en wandelen ja!
Zondag 31 januari, de wekker ging om 7u. Het toontje dat je elke ochtend doet zuchten, bracht nu veel zenuwen met zich mee. Het was zover. De dag waar ik naar uit keek, maar tegelijkertijd ook tegenop keek. Vandaag is het mijn laatste volledige dag met mama, papa, Mats, Midas, Tripel, de koeien, de varkens. Het leek wel of ik afscheid nam van heel de wereld en met een raket naar Pluto vertrok.
Op voorhand werd de vraag mij gesteld wat ik graag zou doen mijn laatste dag in België. Vol enthousiasme koos ik er voor om met het gezin te gaan wandelen en naar de zonsopgang te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Diezelfde zondagochtend trokken we twintig lagen kleding aan en vertrokken we.
We kwamen toe in het Broek en begonnen aan onze route. Het was nog donker en koud. Na een tijd zagen we in de verte de zon opkomen. Samen met de zonsopgang dronken we dan een mini-glaasje Jägermeister. We trokken foto's, maakten mopjes, lachten samen. Kort samengevat een mooie begin van de laatste dag.
Tegen de middag speelden we De Slimste Mens. Aangezien ik thuis voor 4,5 maand mezelf niet kan verdedigen, wil ik even meedelen dat ik de tweede keer ook was gewonnen. Als de beslissende vraag "Wie zijn de laatste presidenten van Frankrijk" is, en je Macron zegt, heb je toch gelijk niet? Het spel dat werd gemaakt in 2015 en mijn papa vonden van niet. Dus bij deze, gelieve allemaal een petitie op te starten om mij toch de overwinning te gunnen.
Daarna speelden we een spel van Escape Room. In de handleiding stond dat 75% van de spelers de code konden kraken. Wij zaten duidelijk bij de gefrustreerde 25%.
We sloten de dag af met wok. Het gesmikkel, gesmakkel en weinig gepraat waren een teken dat het lekker was.
Die avond gingen we allemaal tijdig naar bed, aangezien de boerderij mijn broers en papa al een taakje gaf om 3 uur in de nacht, en mama en ik om 4u15 moesten opstaan.
De nacht was dus kort. Eens we terug wakker werden, was het voor écht. Papa en de broers waren net klaar met hun werk bij de varkens en mijn valiezen stonden klaar.
Nu konden we het niet meer ontwijken. Het was tijd voor afscheid.
Ik geef toe, er vloeiden traantjes. Een klein detail dat ik even moet meegeven, is dat mijn broers en papa enorm stonken naar de varkens. Dit was dan ook de reden waardoor ik met tranen in mijn ogen en al knuffelend zei: "Amai, jullie stinken".
Dus bij deze, stinkerds, merci dat ik deze kans krijg van jullie. Enorm bedankt voor de schone tijd die ik hier zal meemaken.
Tot binnen 132 dagen!
X